Umut

Gönlümde ki bir güneşti ahlak,
Dünya'yı tanıdıktan sonra eridi,söndü...
Bırakmadı aramayı gönlüm; koştu, çırpındı, yoruldu...
Hisseti tekrar varlığını. 
Yok olamazdı!
Eriyemezdi!
Sönemezdi!
Sustu, ağlamaya başladı...
Hiç bir zaman umudunu yitirmedi.
Çünkü umut; her zaman vardı.
Belki bir gün bulacaktı.
Sevdiğini, gerçek olanı, olması gerekeni bulacaktı.
Şahlandı, koştu, koştu, koştu...
Cesaret tek dostuydu bu yolda.
İnanç ile tanıştı; mutlu oldu.
Rabb'i tanıdı; aşık oldu.
Herşeyini yitiren bu gönül bir kez daha gülüyordu şimdi.
Aradığı şeyi bulmuştu çoktan.
Belki Güneşi yok olmuştu ama,
Bütün gece Ay hep onunlaydı...

-Onur Yuruk