Hancı

Hızla yürürken bir gün, korkmadan yolumda
Büyük kanatlı bir nur, duruverdi karşımda
Anlamıştım çoktan ben vaktim doldu bu handa
Bu hayat nasıl bitti, anlamadım o anda.
Yaptıklarım aklımdan, film gibi geçiyordu.
Almak için canımı, bana yaklaşıyordu.
Süre dolmuştu artık, gitme vaktiydi şimdi
Çekti ruhumu benden, göklere uçuverdi.
Uçarken yavaşladı, durdu yeni bir Handa
Koydu aciz ruhumu, tamda karşısına
Dedi ki bana 'Ey sen!' ne diye korkuyorsun?
Rabbine gidiyoruz, neden üzülüyorsun?
Bende durdum o anda; korkmadan, titremeden
İçimdeki dertleri, söyleyiverdim hemen.
Dedim ki 'Büyük elçi!' bana çok zulmettiler
Ne zaman bu terazi, hak olanı dengeler?
Tekrar bana dedi ki terazi bozuk değil,
Bak şu büyük aynaya, izlede herşeyi bil!
Bakarken ben aynaya, bir insanı gösterdi.
Bu insan dünyadayken, bana çok zulmederdi.
Dünya üzerinde o, bozgunculuk yaparken,
Ağlamaya başladım, hemde hiç durmadan ben.
Yaptıklarını gördün, şimdi bu pis hainin,
Sakın korkma ona da gelecek 'Azrail'in.
O zaman ne yapacak, nerelere kaçacak?
Kaçamazdı bir yere, burasıdır 'son durak'.
Ben burada izlerken, gidiverdi yanımdan.
Aldı onun canını, uçuverdi oradan.
Şaşkınlıklar içinde, bakarken ben aynaya
Bozguncunun o ruhu, giriverdi lavlara.
Inanmıştım artık ben, gerçekten o 'Hancı'ydı.
Vakti geleni alır, adaleti sağlardı.
Anladım ki şimdi ben, hiç biri yalan değil,
Yapılanların ise, karşılığı yok değil!

-Onur Yuruk