Eriyorum, öylece eriyorum işte.
Ya ne yapacaktım?
Direnecek miydim?
Karşı mı gelecektim?
Yapmadım mı, direnmedim mi?
Her düştüğümde kalkmadım mı?
Ya ne oldu?
Daha çok yıkıldım.
Her seferinde daha çok eridim.
İçim yanıyor.
Neden peki?
Öylece o rüya gerçek olsa bile gerçekten,
Gerçek değil derdim yine gerçekten.
Yatağımın köşesinde çökmüş otururken
Sesimi duyan var mıydı?
Nereye konuşacaktım,
Ne diyip soracaktım.
Ben sadece, sadece gitmek istemiştim.
Her şey unutmak için, KAÇMAK için!
Yoksa esiri olacaktım o diken dillerin, korkunç gözlerin.
Ah dur!
Olacaktım mı?
Oldum!
Bu kadar kaçmak isterken
Kaçamayıp kayboldum.
Önemsizmiş.
Hayal ettiğim her şey çöpmüş meğer.
Artık hayal yok.
Ve ey güzel rüyam, seni unutacağım.
Halbuki ne kadar mutluydum o arka başkonda,
Öylece bakarken karanlık ormana,
Ne bir insan ne bir ses
Hiçbir şey olmasa da.
Elveda.

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿