Her zaman çok kaygılı oldum. Hep karamsardım; ümitsiz, olumsuzdum. Karamsar ve üzgün olmak bana hiçbir şey kazandırmadı. Her zaman kaybettirdi. Sürekli yerimde saydım gelişemedim. Keşke bazı şeyleri boş verebilseydim. Keşke biraz çözüm odaklı optimistik olsaydım. Ümit edip çalışmasını da bilseydim. Bunlardan şu an kurtulabilmem gerekir değil mi. Fakat o öyle değil işte. Hepsinin farkında olmam bu özelliklerimi terk edebilmeme yardımcı olmadı. Olsaydı şu an burada ümitsizlik ve karamsarlıkla bu satrları yazıyor olmazdım.
Ne istiyorum,  ne yapacağım, nereye gideceğim bilmiyorum. Öylesine tuhaf bir hayat sürdüm ki kendimi konduramıyorum. Ne olacak sonrası bilmiyorum. Zaman da tükeniyor. O kadar kötü durumdayım ki eskisine göre daha karamsar, daha ümitsizim. Her geçen gün daha kötüye gidiyorum. Eskiden bazı şeylerden de olsa zevk alırdım. Şimdi ise alamıyorum. O kadar uzun zamandır mutsuz bir haldeyim ki daha öncesinde böylesine bir durumun içerisinde olmamıştım. Adeta uykum geliyor sürekli. Yaşama sevincim sönmüş sanki bir şeyler bekliyor olmuşum. Kalbimin derinliklerinde sanli kurtarıcı beklediğimi haykıran bir ses var.
Sıkıştım. Eninde sonunda sıkışacaktım zaten ve öyle oldu. Zaten bu karansarlıkla hiçbir şey başaramazfım ve başaramadım da. Ama hiç de ümit etmemiş değilim. Ettiğim de oldu. Ama üzüldüğümde şu ki haklı çıktım karamsar olma yolunda olmanın dorğu olması konusunda. Eğer bir kez bile yanıltsaydı, ümit ettiğimde başarabilseydim bazı şeyleri, gerçekten devam eder miydim bu yolda, bu kadar üzgün olur muydum, öylece ağlamaya devam eder miydim böylesine çaresizce.
ＴＫ・秀樹さん｜泽睿