Yıpranıyorum..

Zaman geçiyor, rüzgar her zamankinden daha hızlı.. Yol her zamankinden daha uzun.. Gözlerim her zamankinden daha yorgun.. 

Bir titreme geliyor içimden, ruhumdan geliyor.. Ben yaşamaya çalışırken oluyor nedense hep.. İnsanları geçtim; rüzgar sende mi izin vermiyorsun yaşamama? Neden peki? Estiğin istikamette miyim? Hızını mı kesiyorum! Acılar ile yıkanmış bu saçlarım seni rahatsız mı ediyor? 

Ben yaşıyorum.. Kendimi, insanları ve diğerlerini bilmeden yaşıyorum.. Bilmeden yürüyorum ben..

Sevenler oldu beni, yanıma gelip konuşanlar, bana emek verenler... O kıymetli zamanlarını benim için feda edenler.. Anlayamadılar ne yaptılarsa beni! Ya da ben anlatamadım.. Ve onları da kaybettim..

Yaşıyorum hala, sebepsizce.. Sanki yolun sonu yok, boşa yürüyorum .. Sanki çabalarımda boşa.. Çıkmaya çalıştığım bu merdiven yoksa yalan mı? Sonunda bir ışık yok gibi, yok... Neden peki, neden yok? Daha önce benim için var olan bu ışık artık neden sönüyor! 

Bir sürü sonbahar atlattım.. Bir sürü çınar ağacı eskittim altında ağlayarak... Bir sürü karga sesi dinledim ben karanlıkta şarkı niyetine.. Bir sürü..

Sahip olduğum tek şey umuttu. Bu benim ruhumdaki tek tohumdu. Onu her gün suladım, çok iyi baktım ben ona. Büyümedi ki! Büyütemedim..

Yıpranıyorum..

Rüzgarın karşısında durarak,

Hiç bir şeyi bilmeden yürüyerek,

Beni sevenleri kaybederek,

Yürüdüğüm yolun sonunu bilmeyerek,

Sessizce ağlayarak; karga sesleri dinleyerek,

Ektiğim umut tohumunun büyümesini bekleyerek..

-Onur Yuruk