Daha hiçbir şey yaşayamadan..

Rabbim! 

Bundan yıllar öncesiydi. 

Etrafımda bir sürü göz, hepsi sanki birer diken, birer ok. Savunmasızdım, çaresizdim. Ne yapmıştım ki ben? İnsanları çok sevmiştim, herkesi çok sevmiştim...

Canım yanıyor, duygularım karmakarışık...

Ben istemez miydim gezmek, dolaşmak, içten içe gülmek, sevilmek.. Ben istemez miydim sahip olduğum bütün yetenekleri sergileyip alkışlanmak.. Ben istemez miydim güzel karelerde olmak...

Gülemedim. Hiç bir zaman gerçek duygularla gülemedim, kendimi kandırıp durdum. Gülmek nasıl bir duyguydu; gerçek duygularla gülmek, içten içe gülmek?

Neden bana saldırdılar ki? Hakaret edip dışladıklarında hiç mi düşünmediler! Benim insan olduğumu mu unuttular, benim duygularımın var olmadığını mı zannettiler.. Ben robot muydum Rabbim! Oysaki nefretlerini bir köşeye bırakıp ellerini göğsümün üzerine koysalardı benimde bir kalbimin var olduğunu göreceklerdi. Sımsıcak, heyecanla çarpan bir kalbin var olduğunu hissedeceklerdi ..
Böyle yaparak mutlu mu oldular? Benim gözyaşlarımı onlar, gülmek için kullandı. Ben bir oyuncaktan başka bir şey değildim. 

Sizlere sesleniyorum, gözyaşlarımı sömürecek kadar düştünüz mü?

Kıpkırmızı yapraklarım vardı açılmayı bekleyen.. Ben yapraklarımı açmak için çok uğraştım, ama olmadı; başaramadım.. Daha bir tane bile yaprak açamamışken soldum, parçalandım, çürüdüm... Bunları bana yaşatarak eğlendiniz sizler... Güldünüz, alay ettiniz...

Çok iyi hatırlıyorum ilkokul yıllarımda köşelerde tek başıma oynadığımı.. Kimse yoktu işte. Sen vardın hep, Sen'den başkası yoktu...

Canım yanıyor, duygularım karmakarışık.. 

-Gerçekten yorulmuş, duyguları neredeyse yok olmuş biri; Onur..