Yeniden!

Haykırabilirim!

Bende mutluydum küçükken... Bende sokaklara çıkıp koşardım. Dostlarımın yüzüne baktığımda bende gülümserdimm bir zamanlar... Ben ağladım nedensiz, ben ağladım habersiz... Ben kimdim? Düşüncelerim geldi yanıma onlarla tanıştım.. Sürüklendim onlarla, gittim... Ağlıyor muydum yoksa? Bu yaşlarda neyin nesiydi? Yağmurdu evet kesinlikle yağmur... Ben ağladım. Sessizce ağladım hemde içime atarak ağladım... 

Ben sevdim gerçek duygularla... Bağlandım gerçeklerle... Olduğum gibiydim. Sizleri sevdim ben her şeyimle.. Sevildiğimi umuyordum. Evet kullanılmak için sevildiğimi... Beni sevemediniz. Nedenini sordum yüzlerce kez kendi kendime... Saf olmaktı. Olsun  dedim bu da geçer... Zaman geçti. Nefretin içinde kayboldum, boğuldum... Söylesene bunu ben mi istedim? Çok günah mı işledim? Kimlerin kalbini şişledim? Belki de istemeden sizleri geçiştirdim...

Aynaya baktım geçen gün. Yüzüm çok değişmişti. 8 Yaşındayken baktığım o yüz yoktu. Ben büyümüştüm. Aynaya yaklaştım, yüzüm çok değişmişti... Kendimi tanıyamadım. Yaklaştım, yaklaştım... Bir şeyi fark ettim.. Eski benden kalan bir kaç yüz parçası... Bulabilmiştim onları.. Gülebilen bir kaç parça. Çok sevindim çok. Eskisi gibi olabilirim, yine gülebilirim. Haykırabilirim! 

-Kim olduğunu bilme yolunda rüzgar kadar hızlı olmak isteyipte;
bir kaplumbağa misali yol katedemeyen biri...
-Onur Yuruk
www.soncokyakin.blogspot.com.tr