ACI

Çok acı acının her türlüsünden sonra ayakta kalabilmeye çalışmak. Hem de öyle acı ki savaşmak ayakta kalmak için yaşamak. Hakikaten de çok acı ağlamak ve ağlamak.. Acı hep hep acı ve çok acı.

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿

İsbât-ı İstikbâl

İstikbâl, başladığın noktada olduğunu isbât ediyor. Yarınlar için geç değil, geçmiş ise hiç boş değil. Hiçbir zaman kaybetmedin, daima kazandıklarınlasın ve istikbâlde dâhi kazandıklarınla başlangıçtasın. 

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿

KİMSE

Kimse size ardı arkası kesilmez düşüncelerde derinden kayboluşlarınızı, dalıp dalıp göçüşlerinizi söylemez.
Kimse size böylesine kendinizden habersiz ve hudutsuz hissiyatlarınızdan haber vermez.
Kimse ama hiç kimse siz gibi görmez, gördüğünüzü ve göremeyeceklerini bilmez, bildirmez.
Nihayetinde bir bahar çalarsınız çiçeklerden, ağaçlardan, böceklerden.
Nihayetinde kaçışlarınızı yakarlarsınız yazarken.
Nihayetinde sömürü-mahiyetinde-anladıklarını dile getirirsiniz kaybolup gözyaşlarınızda boğuluşlarınızı istemeden.
Nihayetinde bir arada yaşarsınız ak ile karayı, siyahla beyazı birbiriyle birbirinden.
Nihayetinde kimse söylemez işte, kimse haber vermez size.
Kimseler ama kimseler yakalamaz sizi kendinizle fısıldaşırken, hayal ile hayalsizlik arası bi' dilden.
Kimseler ama kimseler..

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿

ÇOK ŞEY

Çok şey kazandığımı biliyorum ama her şeyi kaybetmiş gibi hissediyorum. Biliyorum, kimse kendisi için saklı olanı bilemez.
Geçmiş ve gelecek hakkında düşünmek istemiyorum çünkü güçlü olduğum halde psikolojik olarak güçsüzüm.
Üzerimde yorgunluk ve üzgünlük var.
Anksiyetemi atamıyorum, eve gelmiş olmam beni rahatlatmadı. Askeriyedeyken de pek memnun değildim ama iç huzurumu bir şekilde yakalamıştım.
Şimdi burada her şey sanki eski haline dönmüş gibi endişeliyim. Yapacak bir şeyler bulamıyorum, amaçsız hissediyorum. Sürekli içimden ağlamak geliyor ve diyorum ki sonum ne olacak. Oysa ki bunu kimse bilemez çünkü insan kendisi için saklı olanı bilemez. Nihayetinde üzgün, mutsuz, acı çekiyor olsam da, 'kalplerimize mutluluk veren Allahutaala hazretlerine hamdolsun'.

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿

Ey Rabbim!

Adem'i Havva ile,

Kandırdıktan sonra İblis meyveyle,

Dünyaya gönderdiğinde sürgüne,

Kabul etmedin mi tövbesini,

Önceden öğrettiğin sözünle?

Peki ya kurtarmadın mı Nuh'u tufandan,

Kılmadın mı ikinci baba,

Küre-i arzda beşere?

Peki ya İbrahim'in ateşini,

Çevirmedin mi cehennemden cennete?

Peki ya kuyudaki Yusuf'u,

Dönüştürmedin mi Mısır'da prense?

Peki ya Eyüb'ün eşiyle,

Vermedin mi gençliğini geri,

Her şeyini kaybetse de sabredince?

Peki ya Musa'yı,

Vermedin mi asayı,

Yardırmadın mı denizi ikiye?

Peki ya Davud'a gelince,

Davud sırra erince,

Kılmadın mı emrine amade,

Tüm serveti sözüne?

Miras bıraktığında elindekini,

Emrettirmedin mi Süleyman'ı cinlere?

Bindirmedin mi rüzgardan gemilere?

İnşa ettirmedin mi Mescid-i Aksa'yı,

Ta göklere,

En göklere?

Peki ya İsa'yı,

Çekince Meryem çarşafı,

Demedin mi destekledik Ruh'ül-Kudüs ile?

"Ey ölü kalk, diril Allah'ın izni ile!"

Peki ya gelince Muhammed'e,

Övdürmedin mi adını senelerce,

Haber vermedin mi önceden,

Gerek Tevrat'ta,

Gerek İncil'de?

Demedin mi hafiflettik,

Gıcırdamakta olan yükü,

O sırtındaki yükü diye? 

İşte bu yüzden sana ümidim,

İşte bu yüzden sana bekleyişim.

Ben hep sevginleyim,

Seninle hep sendeyim. 

-Onur Yürük

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿

•••

Hadi kalk!

Kimdi korkak?

Kalk, bak!

İlk bana,

Sonra da sana bir bak!

Söyle haykırarak:

"Korkak!"

Hadi kalk,

Kalk ve bir bak.

Ayak aksak, kalp tutsak.

Yakıp yıkmış,

Unutup gitmiştim seni,

Öylece bitirmiştim her şeyi,

Değil mi?

Haklısın kalk!

Bağırarak "Korkak!"

De ve yak.

Sıra sende, yak!

Ama yalnız bırak.

Suyken sözlerin,

Ateş oldu bak!

Hadi yak!

Cehennem ol yak,

Ama yalnız bırak!

Artık su olmasan da,

Yaksan da ateş gibi,

Gidişinle olsun bari,

Su gibi var git, ak.

Hayat bulmuştum oysa ki,

Senden olsam da uzak.

Sadece 'Vestta' seni.

Sonsuza dek kal diye,

Yakmıştım öylece kendimi,

Kurutmak için çiçeğini..

Yine yaktın beni bak.

Ama kurtardın kendini.

Çürüterek verdiğim çiçeği,

Ve o gül rengini.

Çürüttün her şeyi.

O.Y.

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿

YANIYORUM ALLAH'IM

CAYIR CAYIR YANIYORUM.

YANIYORUM ALLAH'IM

CAYIR CAYIR YANIYORUM

YANIYORUM ALLAH'IM

CAYIR CAYIR YANIYORUM

YANIYORUM ALLAH'IM

CAYIR CAYIR YANIYORUM

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿

https://youtu.be/YzH9-glqEMo

Ben bir kaleydim dayanamayıp öylece yıkıldım, çöküp çürüyüp gittim. Unutuldu o ihtişamlı şehrim, devasa kulelerim, binbir çeşit yemeğim, kültürüm. Unutuldu en çok da yıllardır ayakta durup yıkılmayışım. Zaten çökmüş, hiç var olamamış, kuleleri yemekleri kültürü olamamış, içinde hiç insan büyütüp beslememiş bir kaleydim. Gerçekti senin için ayakta oluşum, senin için dikmiştim o kuleleri, senin için vermiştim en güzel gülücükleri o çocuklara içimde yaşayan, senin içindi üzerimde parlayan o yıldızlar, senin içindi o tatlı rüzgar, senin içindi doğuşu o güneşin ve senin içindi dağlarımın yeşile denizlerimin maviye dönüşü, hepsi senin için... Bunca şey senin içinken yıkılınca neden kurtarmaya gelmedin? Neden bir balta da sen vurdun başıma, bir ok da sen attın senin için ayakta duran askerlerimin kalbine, toz duman ettin, yaktın, yıktın duvarlarımı neden? Neden içimdeki onca güzel şeye rağmen, bir saniye bile olsa senin için ağlayıp gülümsemiş o çocuğa bu câniliği yaptın? Artık gülümseyebilirsin, başardın. Zamanında yıkıkken senin için dirilmiş bu kaleye yıkılırken katkıda bulunduğun için. Keşke hiç gelmeseydin, hiç yeniden inşa edilmeseydi bu kale. En azından böylece nankör bir şekilde öncekine istinaden daha vahşice rezil edilmezdi.

Sadece düşlerde sevmişim seni, gerçeği haketmeyecek kadar gerçek bir yalanmışsın.

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿