Al ve yüzümü yere çal,

Parçalanarak yok olsun.

Tıpkı bir cam gibi

Paramparça olsun.

Sonra yüzümü ete çal.

Yüzüme kan olsun.

Çizilsin her bir zerresi,

Benzeri görülmemiş olsun.

Varlığıma verdiğin saati,

Ver tohuma ağaç olsun.

Bana tükettirdiğin nefesi

Ver havaya hayat olsun.

Şu ana kadar verdiğini de öyle bir al ki

Vermek fiili utancından kahrolsun

En çok da böyle bir nefs

Böyle bir şevkate karşı

Nasıl ikna olamadı

Ver en büyük rezilliği

İbreti alem olsun.

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿