Ayrılış

Yaşıyoruz.. 
Ne olursa olsun buna devam ediyoruz.

Elimde bir yaprak var henüz solmamış. Mutlaka solacak çünkü kopuşu taze dalından.. Sızlanıp duruyordu. Tenine yavaşça işliyordu ölüm.. Hangi ölüm? Hayattan ayrılış mı dalından ayrılış mı? Tam olarakta buydu derdi; sızlanıp duruşu..

Sarardı yavaştan. Bir nemlilik vardı üstüne o da sarıydı. Parça parça oldu ayrılırken. Hayatından mı dalından mı? Sızlanışından...

Anıları vardı sevdikleri vardı .. Ağzına takılan hüzün dolu ezgileri vardı. Terkedilişleri gözlerden düşüşleri vardı. Unutma beni deyişleri vardı! 

Ağladı ölürken bile. Son anıda olsa ağladı işte. Bu bozulmuş kırılmış dünyadan ayrılırken bile ağlanabiliyormuş demek ki. 

Sarılmıştı oysaki. İnancına umuduna hayallerine sarılmıştı. Ne yapacaktı? Elinden gidiyordu hepsi. Bir ölüm uğruna gidiyordu. 

Kabullendi ve ayrılış ayini başladı. Bir rüzgar esti aldı götürdü onu elimden.. Uçurdu sonsuzluğa Uçmağ'a .. Son bir dileği vardı kulağıma fısıldadı uçup gitmeden önce: Hatırlanmak.. Elbette hatırlanacaktı, ölüşü anılacaktı ama onun istediği bu değildi, tam olarak isteği ''Canlıymış gibi hatırlanmak'' ..

Mevsim ilkbahar olsa bile dökülen yapraklar mutlaka olacaktır. Bu yüzden ilkbaharda mutlu mutlu yürümeyin, dökülen yaprakların var olduğunu düşünün. Son anlarında bir dua da siz edin. Belki gülümser.. 

Onur Yuruk​
#Karanfil
onuryuruk.blogspot.com.tr