Nasıl bir ruh hastalığına yakalandım bilmiyorum. Hiçbir şeyden zevk almıyorum. Hayatımdaki bütün renkleri ve canlılığı yitirdim, her şey siyah beyaz ve ölü. Sürekli uyumak istiyorum. Güneşten, ışıktan ve aydınlıktan nefret ediyorum. Hayatta bir amaç bulamıyorum. Hiçbir hayalim kalmadı, ruhumdaki yara geçmiyor. Evler, sokaklar, insanlar üstüme geliyor: Boğuluyorum adeta. Ne yapacağımı bilmiyorum. Hobilerimin hiçbirini yapmak istemiyorum, içimden gelmiyor. Aklımda hep şu sorular ve düşünceler dönüyor derine indiğimde: Neden varım? Ne yaparsam yapayım, neye sahip olursam olayım aslında yokum, o halde neden yaşıyorum? Dünyada yaşamak çok güzel ama nihayetinde yok olacaksa her şey ve ben sadece varsam 60 yıllığına, neden bu savaş? Niçin?
Zaman çok hızlı geçti. Çocukken beynimi kemirmeyen sorular lise bittikten sonra başladı. Hayatı sorgularken buldum kendimi; varlığımı, amacımı, ne yapmak istediğimi, niye yaptığımı. Bir şey yapmak istediğimde "Yaptıktan sonra yapmamışım gibi olacak o halde yapmamın bir önemi yok, o an için kandıracaksam kendimi neden yapayım, şu anda da aynı noktada değil miyim: Yapmamak ve yaptıktan sonra yapmamış gibi olmak, aynı değil mi?
İnsanlara baktığımda bir hayalleri var. Araba almaktan, ev sahibi olmaktan, güzel yerlerde yaşamak, mücevherlere paralara sahip olmak gibi hayalleri var. Anlamıyorum, zaten küçük temiz bir evde yaşayabiliriz, yeteri kadar et-ekmek ile hayatımızı devam ettirebiliriz, neden bunları istiyorlar, ben neden isteyemiyorum?
Anlamıyorum, kendimi anlamıyorum. Böylece kendimi sürekli karanlıklarda saklamamı, Güneşten nefret edip Aya aşık olmamı anlamıyorum. Hissettiğimse değersizlik, yalnızlık ve koca bir hiç. Her yer karanlık, hiç ışık yok.
Her yer kapkaranlık.
ＴＫ・秀樹さん｜泽睿
