Kendimiz

Onca yıl kandırdık kendimizi,
Övdük yükselttik anca yerimizi,
Yaptıklarımız boştu, koca boş bir histi,
Kabuslarla donattık öylece geleceğimizi.

Kazanılmamış ama yaşanılmış onca hayatlar,
Solup gitti ellerimizden nice fırsatlar,
Yaşasak da sorgulamadan kim içindi ne içindi,
Öylece akıp gitti bazen su bazen çamur gibi.

Kimisinin gözü aydındı,
Nurdan bile parlaktı,
Onlar gülümsedikçe
Baharlar geldi, çiçekler açtı.

Sanki bir yaprak düşmüştü cennetten!
Hepimiz buz kesilmiştik ibreti işaretten!
Aydınlık yüzler gülümseyip dururken,
Nurlarına bakakalmıştık oracıkta hayretten!
Onca kişiydik yeryüzünde hem cinden hem insten!
Onca şey yaşamıştık hem yerden hem gökten!
Gülümsedi o kişiler geçerken cennetten!
Çünkü karar ebediydi verilmişti ezelden!

-Onur Yürük

ＴＫ・秀樹さん｜泽睿