Ne desem bilemedim ki. Gitsem olmuyor, geri dönsem hiç olmuyor. Bedenimi bırakasım geliyor bazen. Ee ne de olsa özgür değil mi ruh?
Kafamı nereye çevirsem değişiyor dünyam. Sanki güneş sistemindeyim, oturuyorum. Sağım güneşten aldığı ışık ile ışıl ışıl parlıyor ay gibi, sol yanım pek içten; çok uzaklarda ve soğuk satürn gibi.
Hayallerimin arasındayım yine bu karanlık ormanın içinde. Dostlarım değişmeyen, ay gibi parlayan yıldızlar. Ay kadar güzel parlayamıyolar belki ama ışıkları kendinden: Ay yansıtırken güneşi, onlar yanıyor güneş gibi.
Peki ya biricik ağaçlarım? Bana hayat veren havanın yegane işçileri?
Çok seviyorum seni be dünya. O kadar güzelsin ki. O kadar yumuşak, güzel ve temiz yürekli insanları ağırladın ki. Sanki sana da sinmiş kokuları.
Yaz tarih! Bugün 03.11.2017, hava soğuk. Yavaştan kış geliyor. Yaz, yaz ki özleyeceğim son günümü. Çünkü Aokigahara Jukai'dayım. Etrafımda kırmızı çarşaflı uçan insanlar, dolanırken yolunu kaybetmiş kurdaleler. Bazısı pembe bazısı beyaz. Ağaçlar hiç olmadığı kadar koyu yeşil. Toprak ise sanki I. zamandan. Son gece olacak ve sonra sonsuza dek sizinleyim aşkı için yanan yıldızlarım, yansıtmakla ışığını güneşin hayat bulduğunu söyleyen ayım ve tabi ki her nefes alıp verişimde O'nun adını zikretmeme yardımcı olan havanın işçileri ağaçlarım.
Sayounara.
Nacizâne insan, velhâsıl kelâm, Hidekisan.
TK・秀樹さん|泽睿
「命は親から頂いた大切なもの。もう一度静かに両親や兄弟、
子供のことを考えてみましょう。一人で悩まずまず相談して下さい。」